Witold Urbanowicz

Witold Urbanowicz, Autoportret, 2000

Witold Urbanowicz (pseud. Vito Vandost) jest księdzem pallotynem oraz artystą samoukiem. Urodził się w 1945 roku w Zarzeczu Jeleniewskim na Suwalszczyźnie (północno-wschodnia Polska) w rolniczej rodzinie. W 1962 r. rozpoczął nowicjat, a w 1964 podjął studia filozoficzno-teologiczne, szybko przerwane obowiązkową służbą wojskową. W 1967 r. powrócił do seminarium i wznowił studia, uwieńczone pracą magisterską o sztuce i architekturze. Już podczas studiów kierował studenckim teatrem „Pallotino-dramat”. Wystawił tam różne sztuki, m.in. zakazany przez władze państwowe „Dzień gniewu” Romana Brandstaettera oraz „Jakby nie było nadziei” inspirowany twórczością Saint-Exupéry’ego, zakazany przez władze seminarium. W latach 70. i 80. dużo podróżował – m.in. brał udział w pierwszej polskiej wyprawie do źródeł Nilu w Rwandzie. W 1972 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Jeszcze przed konsekracją otrzymał propozycję pracy w wydawnictwie pallotyńskim (Éditions du Dialogue) w Paryżu. Pracował tam do 1992 roku, odpowiadając za aspekty techniczne i prezentację graficzną publikacji Éditions du Dialogue oraz miesięcznika „Nasza rodzina”. Zrealizował makiety około trzydziestu książek i albumów, m.in. „Księgę Hioba” i „Księgę Objawienia” w przekładzie Czesława Miłosza z ilustracjami Jana Lebensteina czy serię albumów o podróżach Jana Pawła II. Ubranowicz zamieszkał przy rue Surcouf w czasie, gdy Pallotyńskie Centrum Dialogu odgrywało ważną rolę duchową, intelektualną i polityczną w życiu Polonii paryskiej. Centrum przyciągało elitę intelektualną, artystyczną i polityczną. Wśród bywalców byli m.in Czesław Miłosz, Andrzej Wajda, Krzysztof Zanussi, Lech Wałęsa, Józef Czapski, Zofia i Kazimierz Romanowiczowie czy Jan Lebenstein i Alina Szapocznikow… Ubranowicz znalazł się więc w samym sercu niezwykłym tyglu osobowości oraz intelektualnego i artystycznego ożywienia. Środowisko to wywarło na niego silny wpływ, czyniąc go jednocześnie cennym świadkiem tamtego okresu, o czym dał świadectwo pracując z Agnieszką Holland podczas stanu wojennego w Polsce nad filmem dokumentalnym prezentującym „Kulturę” oraz Józefa Czapskiego.

Urbanowicz zawsze był wrażliwy na sztukę we wszystkich jej przejawach. Jego wrażliwość w najwcześniejszych latach ukształtowały krajobrazy Suwalszczyzny znane mu z dzieciństwa, a później rozwinęła się dzięki wielu doświadczeniom i spotkaniom. Tworzenie jest dla niego wewnętrzną potrzebą, ale w 1975 roku odrzucił propozycję wstąpienia na Akademię Sztuk Pięknych, woląc uczyć się samemu. Choć swoje powołanie artystyczne łączy z głęboką wiarą i służbą Bogu, nie tworzy tylko dla sztuki sakralnej, choć istotnie zajmuje ona ważne miejsce w jego twórczości. W jego pracach, często malowanych akrylem lub pastelami, odnajdujemy także pejzaże, akty, sceny erotyczne, portrety, sceny rodzajowe. Jest także autorem kilkudziesięciu rysunków, rzeźb, projektów posągów, witraży, rycin, fotografii… W latach 1985-86 zrealizował także Drogę Krzyżową dla kościoła św. Marcina w Herblay oraz rzeźbę Chrystusa dla Kaplica Domu Pallotynów w Osny. Kilka lat później zrealizował film krótkometrażowy na wystawę InterGrafik w Paryżu. W 1980 dubbingował głos Ojca Pio w polskiej wersji filmu o jego życiu. W 1983 roku Komitet Budowy Pomnika Ofiar Katynia i Komunizmu w Nowym Jorku przyznał mu wyróżnienie za projekt pomnika.