Witold Urbanowicz “Recto/Verso”

Ksiądz pallotyn i artysta samouk, Witold Urbanowicz (często występujący pod pseudonimem Vito Vandost) to postać wyjątkowa, z powodzeniem łącząca powołanie artystyczne z głęboką wiarą i służbą Bogu. Wystawa „Recto/Verso” ​​ukazuje wiele twarzy, czasem sprzecznych – przynajmniej pozornie – tego artysty o bardzo żywej wyobraźnią, który sam nauczył się malować i rzeźbić i którego źródła inspiracji są tak różnorodne jak jego sztuka . Istotnie, Urbanowczi czerpie inspirację z pejzaży Suwalszczyzny, rodzinnego regionu, które ukształtowały jego wrażliwość, oraz z bogatych doświadczeń, w tym spotkań z wielkimi postaciami politycznymi i intelektualnymi, które poznał kierując Éditions du Dialogue.

Ta dwoistość jest wszechobecna w twórczości Urbanowicza, gdzie sceny religijne mieszają się z pejzażami, portretami, aktami kobiecymi, scenami erotycznymi czy rodzajowymi. Jednak w każdej z tych kategorii artysta wydobywa to, co istotne, łącząc pozornie sprzeczne elementy: siła gestu nie neguje jego lekkości, dynamika kompozycji – uzyskaną raz dzięki kontrastowi barw, raz dzięki kontrastowi barw – nie niszczy spokoju, który z nich emanuje. Jest to widoczne nawet w podejściu do tematu i używanych materiałów. Istotnie, z jednej strony artysta nie skupia się na wiernym odwzorowaniu rzeczywistości, niemniej jednak jest ona w jego pracach obecna, a nawet istotna. Z drugiej strony eksperymentuje z materiałami – jego prace realizuje najczęściej akrylami lub pastelami na różnych podłożach, w zależności od tego, co w danej chwili ma pod ręką: płótno, kartka papieru, karton, plastik, a nawet kamień. Jednak te eksperymenty nie stanowią istoty jego sztuki.

„W pejzażach o ulotnej naturze, w twarzach i ciałach buduje uniwersum marzeń, przeżyć, złożoności ludzkiego „ja”. Sztuka jest jego drugą naturą, której oddaje się bez hipokryzji. Jest ucieleśnieniem twórczego samouczenia się uwięzionego w niepewności płynącego czasu. Ta próba pogłębienia siebie, dążenia do doskonałości zmusza nas do refleksji i porusza. Świadczy o potrzebach duszy”. (Paweł Jocz, 1997).

Wystawa od 10 lutego do 11 marca 2017.

Wernisaż w czwartek 9 lutego 2017 r.