David Apikian

David Apikian jest francusko-ormiańskim artystą, urodzonym w Erewaniu w 1950 roku. Od najmłodszych lat pasjonował się rysunkiem i malarstwem, które odkrył w pracowni swojego wujka, zawodowego malarza. Otrzymał klasyczne wykształcenie w dziedzinie malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Erewaniu. W tym czasie tworzył pod wpływem francuskich impresjonistów. Następnie uczył się projektowania kreskówek w Soyuzmoultfilm w Moskwie i pracował w Armenfilm w Erewaniu.

Jego kariera została zawieszona podczas dwuletniej służby wojskowej. Pracował wówczas dla Agit Prop, tworząc plakaty propagandowe. Następnie zaczął eksperymentować z kolorami i kształtami w ruchu, korzystając zarówno ze swoich doświadczeń filmowych, oraz czerpiąc inspirację ze słynnego „O duchowości w sztuce” Wasilija Kandinsky’ego. W późniejszym czasie będzie kontynuował te badania przy użyciu narzędzi i technik komputerowych.

W 1973 Apikian, pod wpływem Bauhausu i Skandynawskiej Szkoły Architektury, przeniósł się do Estonii, gdzie wstąpił do Instytutu „Viiralt” w Tallinie. W Talinie studiował pod kierunkiem dwóch wybitnych architektów, Vaïno Tamma i Vello Asi oraz uczestniczył w opracowywaniu projektu Centrum Regat Olimpijskich w Tallinie na Igrzyska Olimpijskie w 1980 roku. W 1982 r. ukończył Instytut na wydziale Architektury i Projektowania Mebli.

W ciągu jedenastu lat spędzonych w Estonii Apikian pogłębił swoje badania nad abstrakcyjnymi formami geometrycznymi, używając modeli z pleksi, metalu, luster i obrazów. Zaprzyjaźnił się także z wieloma sowieckimi artystami lat 70., Władimirem Makarenką, Jewgienijem Ruchinem, Leonhardem Rabbitem, Ado Lillem itp. Podkreśla także wpływ, jaki miał na niego Tönisa Vinta, duchowy ojciec estońskiej awangardy, charyzmatyczna osobowości, która poprzez swoją intelektualną ciekawość i głębię refleksji filozoficznej przekształciła jego wizję sztuki. Jego głównym źródłem inspiracji pozostają jednak mistrzowie rosyjskiej awangardy, tacy jak Wasilij Kandinski, Kazimierz Malewicz, Jakow Czernikow, Iwan Leonidow i inni.

W 1984 roku Apikian wyemigrował do Francji i osiadł w Paryżu, gdzie najpierw pracował dla różnych firm architektonicznych, a od 1986 roku, korzystając ze swoich wcześniejszych doświadczeń twórcy filmów animowanych i architekta, rozpoczął pracę w firmie TRUQUE, która tworzy efekty specjalne dla telewizji i kina. Później pracował jako niezależny specjalista od efektów specjalnych, reżyserując projekty dla różnych wytwórni filmowych (m.in. z Wielkiej Brytanii, Portugalii, Korei, Kuwejtu). Zaczął także uczyć wizualizacji architektonicznej i animacji trójwymiarowej jako profesor wizytujący na uczelniach w Paryżu i Kopenhadze.

Równolegle kontynuował działalność artystyczną (malarstwo, grafika, eksperymentalne filmy animowane, instalacje interaktywne), wykorzystując wyrafinowane narzędzia komputerowe do przedstawiania i animacji w trzech wymiarach. Komputer stał się dla niego jednym z narzędzi, które, jak powiedziała wielka pionierka sztuki cyfrowej Vera Molnar, są „szybkie i wydajne, ułatwiając systematyczne badanie nieskończonego pola możliwości”, a jednocześnie jest oczywiste, że narzędzie „nie tworzy dzieła zamiast artysty”.

Te narzędzia komputerowe w naturalny sposób pozwalają mu łączyć kolory i linie ruchu w trójwymiarowej przestrzeni oraz syntetyzować wcześniejsze doświadczenia. Jego prace, obrazy, grafiki, filmy eksperymentalne są regularnie pokazywane na wystawach i festiwalach oraz znajdują się w kilku prywatnych kolekcjach. Jego film animowany „Animae” otrzymał wyróżnienie na Festiwalu Animacji Premio Simona Gesmundo 2010.

Dla Jacquesa BARSAC, pisarza i historyka sztuki: „Malowane dzieło Davida Apikiana znajduje się na trajektorii drogi, którą zapoczątkowała rosyjska awangarda w latach dwudziestych. Jego obrazy stanowią współczesny łącznik z konstruktywistami, takimi jak Mielnikow, Tatlin czy Leonidov. Jest architektem, podobnie jak oni i tworzy nową utopię, ponieważ utopia jego znakomitych poprzedników stała się rzeczywistością.

David Apikian jest wizjonerem, który widzi prawdę. Maluje bezkresne miasto-statek, zagubione w przestrzeni i czasie, miasto globalizacji planety, która stała się wyjątkowa, nieskończona, bezdenna.”